Τα πεζά αφηγήματα του Σταμάτη
Βασίλαρου αναφέρονται σε προσωπικά βιώματα, από τα μαθητικά του χρόνια στο
Κάιρο μέχρι σήμερα. Ένα μέρος αυτών των αφηγημάτων συγκροτεί την ανά χείρας
έκδοση, «Το Δελφίνι και άλλα διηγήματα». Πρόκειται για μια ειλικρινή και
εξομολογητική αφήγηση ζωής, πηγή απόλαυσης και έμπνευσης για τον σημερινό
αναγνώστη. Ο συγγραφέας επιδίδεται εξίσου επιτυχώς με την άλλη του ιδιότητα
-εκείνη του ιατρού- στην παρηγορία ψυχών και σωμάτων.
Όταν η επιστήμη συναντά την λογοτεχνία και η «ποίηση» διασταυρώνεται με τα μονοπάτια της καθημερινότητάς μας… Τότε το χειρουργικό νυστέρι μπορεί και να μετατραπεί σε πένα λυτρωτική, τιθασεύοντας της ψυχής τις τρικυμίες μα και…του πνεύματος τις ανησυχίες…
Το « Μοναχικό δέντρο » θα μπορούσε να ήταν κι ένας άλλος τίτλος του βιβλίου που πρόσφατα, εκδόθηκε από την ΕΣΤΙΑ.
« Το δελφίνι και άλλα διηγήματα » του Ικάριου καταξιωμένου επιστήμονα – Γιατρού κ. Σταμάτη Βασίλαρου, έρχεται να προστεθεί στους πνευματικούς θησαυρούς της μικρής «μυθικής» Ικαριάς μας…
Το «Μοναχικό δέντρο» καθόλου τυχαία η πρόταση, είναι και ο ομώνυμος πίνακας που κοσμεί το εξώφυλλο, έργο του μεγάλου Γερμανού ζωγράφου, Χέρμαν Μπλάουτ, στη μνήμη του οποίου ο συγγραφέας αφιερώνει τούτο το έργο…
Ποιος είπε λοιπόν πως δεν υπάρχει Ιδανική Πολιτεία; …
Μέγα Ψέμα!
Τι κι αν το νέο το ‘φεραν, οι ταλαίπωροι εκείνοι οδοιπόροι που όλη των τη ζωή πάλευαν μάταια να την συναντήσουν…
Τι κι αν πασχίζουν με όλα τα μέσα θεμιτά κι αθέμιτα να μας πείσουν πως άδικος θάναι ο κόπος…
Τι κι αν κι εσύ τώρα σκέπτεσαι πως έτσι θα βαδίζουμε συνεχώς και αενάως μέσα στην χαοτική τούτη Πολιτεία με νάυλον υλικά, πλαστικοποιημένη όλη μας τη ζωή, αναγράφοντας απαραίτητα μόνο την ημερομηνία λήξης…
Μέγα ψέμα! Το δελφίνι…περί του αντιθέτου, μας βεβαιώνει και είναι αυτό πιότερο που μας παρηγορεί…
Οι μυρωδιές από τα μπαχάρια των αγορών του Καϊρου, ανακατεμένες, με την αρμύρα του Ικάριου πελάγου, της ρήγανης και του πεύκου και με τον αέρα πρύμα, μας πηγαίνουν για τ’ αλλού… Μπράβο! λοιπόν σε τέτοιο καπετάνιο…
Οι παρουσίες της θείας Φώτως, του Αλέκου,της Ασημινιώς και της Φουρνιωτίνας Μάνας, του Θεσσαλονικιού ταξιτζή αλλά και του Ρόμπερτ (πόσο μου θυμίζει τον δικό μας Ζορμπά!!!), του Βαγγέλη…: ακούραστοι συνταξιδιώτες, μας συντροφεύουν ως το τελευταίο λιμάνι του ταξιδιού…
Και προς το τέλος του βιβλίου ακόμα μία έκπληξη…είναι εκεί ακριβώς όπου ο Ικάριος συγγραφέας αποκαλύπτει ( θελημένα ή αθέλητα) την βαθύτερη «Ομηρική» του φιλοσοφική διάθεση…όταν λέει «ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙΣ την αγάπη σου. Μπορεί να προκαλέσεις ζήλια ή φθόνο….» Στην ραψωδία ε΄: ο Ερμής φέρνει το μήνυμα των θεών στην Καλυψώ, για να αφήσει επιτέλους τον Οδυσσέα να συνεχίσει το ταξίδι του…εκείνη φανερά εκνευρισμένη:
<<Σκληροί που είστε εσείς οι θεοί…και ζηλόφθονοι, αφού ακόμα κι εμένα ζηλεύετε και θέλετε να μου πάρετε ό,τι αγαπώ…>>…να λοιπόν!!! που ακόμα κι οι θεοί ζηλεύουν…
Κλείνοντας το βιβλίο ένα γλυκό-πικρό χαμόγελο και μια σκέψη του Χρόνη Μίσιου ανεβαίνει αυθόρμητα, ποιός ξέρει από τι βάθη…
<< …Τώρα αφού διάβασα πολλά, έμαθα κι έζησα πολλά, κατάλαβα πόσο μοναχικός αλλά και μοναδικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη…>>
30/12/2012
«…Η γραφή σου χειμαρρώδης, αφήγηση αβίαστη και ξενάγηση στις αναμνήσεις σου (αναμνήσεις ενός γιατρού) με λογοτεχνική άνεση και απλότητα.
"Κρίμα που δεν μένεις. Θα
γινόσουν καλός έμπορας, όπως ο πατέρας σου. Αλλά γίνε ένας καλός γιατρός.
Αξίζει περισσότερο".
Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να σηκώνεται από το γραφείο και να με συνοδεύει ώς την πόρτα. Καθώς περπατούσαμε στον διάδρομο, έπιασε ένα πακέτο με χουρμάδες και ένα δεύτερο με αποξηραμένα κομμάτια μπανάνας, τα έβαλε σε μια σακούλα και μου τα προσέφερε.
"Πάρε αυτούς τους αιγυπτιακούς καρπούς, φίλε μου, για να θυμάσαι αυτόν τον άγιο τόπο όπου μεγάλωσες".
Τα πεζά αφηγήματα του Σταμάτη Βασίλαρου αναφέρονται σε προσωπικά βιώματα, από τα μαθητικά του χρόνια στο Κάιρο μέχρι σήμερα. Ένα μέρος αυτών των αφηγημάτων συγκροτεί την ανά χείρας έκδοση, "Το Δελφίνι και άλλα διηγήματα".
Πρόκειται για μια ειλικρινή και εξομολογητική αφήγηση ζωής, πηγή απόλαυσης και έμπνευσης για τον σημερινό αναγνώστη. Ο Βασίλαρος-συγγραφέας επιδίδεται εξίσου επιτυχώς με τον Βασίλαρο-ιατρό στην παρηγορία ψυχών και σωμάτων.
Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να σηκώνεται από το γραφείο και να με συνοδεύει ώς την πόρτα. Καθώς περπατούσαμε στον διάδρομο, έπιασε ένα πακέτο με χουρμάδες και ένα δεύτερο με αποξηραμένα κομμάτια μπανάνας, τα έβαλε σε μια σακούλα και μου τα προσέφερε.
"Πάρε αυτούς τους αιγυπτιακούς καρπούς, φίλε μου, για να θυμάσαι αυτόν τον άγιο τόπο όπου μεγάλωσες".
Τα πεζά αφηγήματα του Σταμάτη Βασίλαρου αναφέρονται σε προσωπικά βιώματα, από τα μαθητικά του χρόνια στο Κάιρο μέχρι σήμερα. Ένα μέρος αυτών των αφηγημάτων συγκροτεί την ανά χείρας έκδοση, "Το Δελφίνι και άλλα διηγήματα".
Πρόκειται για μια ειλικρινή και εξομολογητική αφήγηση ζωής, πηγή απόλαυσης και έμπνευσης για τον σημερινό αναγνώστη. Ο Βασίλαρος-συγγραφέας επιδίδεται εξίσου επιτυχώς με τον Βασίλαρο-ιατρό στην παρηγορία ψυχών και σωμάτων.
Χαρίκλεια
Δημακοπούλου
Αναρτήθηκε στο www.biblionet.grΌταν η επιστήμη συναντά την λογοτεχνία και η «ποίηση» διασταυρώνεται με τα μονοπάτια της καθημερινότητάς μας… Τότε το χειρουργικό νυστέρι μπορεί και να μετατραπεί σε πένα λυτρωτική, τιθασεύοντας της ψυχής τις τρικυμίες μα και…του πνεύματος τις ανησυχίες…
Το « Μοναχικό δέντρο » θα μπορούσε να ήταν κι ένας άλλος τίτλος του βιβλίου που πρόσφατα, εκδόθηκε από την ΕΣΤΙΑ.
« Το δελφίνι και άλλα διηγήματα » του Ικάριου καταξιωμένου επιστήμονα – Γιατρού κ. Σταμάτη Βασίλαρου, έρχεται να προστεθεί στους πνευματικούς θησαυρούς της μικρής «μυθικής» Ικαριάς μας…
Το «Μοναχικό δέντρο» καθόλου τυχαία η πρόταση, είναι και ο ομώνυμος πίνακας που κοσμεί το εξώφυλλο, έργο του μεγάλου Γερμανού ζωγράφου, Χέρμαν Μπλάουτ, στη μνήμη του οποίου ο συγγραφέας αφιερώνει τούτο το έργο…
Ποιος είπε λοιπόν πως δεν υπάρχει Ιδανική Πολιτεία; …
Μέγα Ψέμα!
Τι κι αν το νέο το ‘φεραν, οι ταλαίπωροι εκείνοι οδοιπόροι που όλη των τη ζωή πάλευαν μάταια να την συναντήσουν…
Τι κι αν πασχίζουν με όλα τα μέσα θεμιτά κι αθέμιτα να μας πείσουν πως άδικος θάναι ο κόπος…
Τι κι αν κι εσύ τώρα σκέπτεσαι πως έτσι θα βαδίζουμε συνεχώς και αενάως μέσα στην χαοτική τούτη Πολιτεία με νάυλον υλικά, πλαστικοποιημένη όλη μας τη ζωή, αναγράφοντας απαραίτητα μόνο την ημερομηνία λήξης…
Μέγα ψέμα! Το δελφίνι…περί του αντιθέτου, μας βεβαιώνει και είναι αυτό πιότερο που μας παρηγορεί…
Οι μυρωδιές από τα μπαχάρια των αγορών του Καϊρου, ανακατεμένες, με την αρμύρα του Ικάριου πελάγου, της ρήγανης και του πεύκου και με τον αέρα πρύμα, μας πηγαίνουν για τ’ αλλού… Μπράβο! λοιπόν σε τέτοιο καπετάνιο…
Οι παρουσίες της θείας Φώτως, του Αλέκου,της Ασημινιώς και της Φουρνιωτίνας Μάνας, του Θεσσαλονικιού ταξιτζή αλλά και του Ρόμπερτ (πόσο μου θυμίζει τον δικό μας Ζορμπά!!!), του Βαγγέλη…: ακούραστοι συνταξιδιώτες, μας συντροφεύουν ως το τελευταίο λιμάνι του ταξιδιού…
Και προς το τέλος του βιβλίου ακόμα μία έκπληξη…είναι εκεί ακριβώς όπου ο Ικάριος συγγραφέας αποκαλύπτει ( θελημένα ή αθέλητα) την βαθύτερη «Ομηρική» του φιλοσοφική διάθεση…όταν λέει «ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙΣ την αγάπη σου. Μπορεί να προκαλέσεις ζήλια ή φθόνο….» Στην ραψωδία ε΄: ο Ερμής φέρνει το μήνυμα των θεών στην Καλυψώ, για να αφήσει επιτέλους τον Οδυσσέα να συνεχίσει το ταξίδι του…εκείνη φανερά εκνευρισμένη:
<<Σκληροί που είστε εσείς οι θεοί…και ζηλόφθονοι, αφού ακόμα κι εμένα ζηλεύετε και θέλετε να μου πάρετε ό,τι αγαπώ…>>…να λοιπόν!!! που ακόμα κι οι θεοί ζηλεύουν…
Κλείνοντας το βιβλίο ένα γλυκό-πικρό χαμόγελο και μια σκέψη του Χρόνη Μίσιου ανεβαίνει αυθόρμητα, ποιός ξέρει από τι βάθη…
<< …Τώρα αφού διάβασα πολλά, έμαθα κι έζησα πολλά, κατάλαβα πόσο μοναχικός αλλά και μοναδικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη…>>
Χαρούλα Κοτσάνη
Δημοσιεύτηκε στην στήλη:παρουσιάσεις
του Ikariamag.30/12/2012
«…Η γραφή σου χειμαρρώδης, αφήγηση αβίαστη και ξενάγηση στις αναμνήσεις σου (αναμνήσεις ενός γιατρού) με λογοτεχνική άνεση και απλότητα.
Πολλά κοινά βρήκα στις αναμνήσεις
σου από την Αίγυπτο, όλοι είχαμε κάποια θεία , κουμπάρα ή γειτόνισσα Φώτω, και
το Μούσκυ με τις μυρωδιές του ήταν ο καθημερινός μου δρόμος όταν
είχα αναλάβει τα ηνία του «μαγαζιού» μας στο Μπεν Ελ Σουρέν. Πώς να μη με
αγγίξουν τα γραφόμενά σου;
Ο Γείτονας, το περιστατικό που
διηγείσαι σαν γιατρός πιά, μου θύμισε τον Άξελ Μούντε (Σουηδός, γιατρός) όπου
στο βιβλίο του «Το χρονικό του Σαν Μικέλε» κάπου γράφει πως ένοιωθε τον Θάνατο
(τον Χάρο γράφεις εσύ) να κάθεται απέναντί του στο τραπέζι και πότε να είναι ο
ένας νικητής και πότε ο άλλος. Είναι ο μόνιμος σύντροφος και αντίπαλος των
γιατρών….
Μα και οι υπόλοιπες αφηγήσεις σου
μου έδειξαν ένα Τάκη ευαίσθητο, συγκροτημένο πολιτικά, και πικραμένο από την
ηγεσία χθεσινή και μελλοντική. Το
Δελφίνι…Ποίημα σκέτο.
Πάντως μου χάρισες μερικές ευχάριστες
ώρες, ευφρόσυνες και αποκαλυπτικές τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τον
διπλανό μας.
Να’σαι καλά και περιμένω κάποιο
νέο σου βιβλίο, ίσως με τον τίτλο “Ένας γιατρός θυμάται”…»
23/12/2012
«…Χάρηκα ιδιαίτερα που διηγείστε τη ζωή σε πραγματικό χρόνο και
τόπο. Ο λόγος σας έχει ευγένεια, τρυφερότητα, κάποτε χιούμορ και πάντα
υπερηφάνεια για την πορεία σας και για τους ανθρώπους – ήρωές σας. Για αυτό και
η γραφή σας συγκινεί, όχι νοσταλγικά, αλλά με αίσθηση ψυχικής και
συναισθηματικής δικαιοσύνης και αγάπης…»
3/12/2012
«...Αυτά δεν είναι διηγήματα˙ είναι
αυτοβιογραφικά ‘στιγμιότυπα’ ενός
ανθρώπου, που με έμφυτο ανθρωπισμό και άφατη καλοσύνη κινήθηκε στο χρόνο όχι
μόνο ως “ευαίσθητος αποδέκτης απλών γεγονότων της καθημερινότητας”, αλλά και ως
βαθύς γνώστης της ανθρώπινης φύσης, της σωματικής ως γιατρός, και της
ψυχοπνευματικής ως φιλόσοφος... »
28/11/2012
«...Ομολογώ ότι μόλις το έλαβα δεν
το άφησα από τα χέρια μου, μέχρι να το τελειώσω. Είναι ευκολοδιάβαστο και
τραβάει το ενδιαφέρον.
Αναγνώρισα μέσα από τις γραμμές του έναν ευαίσθητο λογοτέχνη, έναν
συνειδητοποιημένο αγωνιστή για την επικράτηση της αξιοκρατίας και της αξιοσύνης
στη χώρα, έναν ανθρωπιστή γιατρό που το μέλημά του ήταν η αποκατάσταση της
υγείας των ασθενών του... »
21/11/2012
«…Διαβάζοντας τα Διηγήματα-Αφηγήματα του Γιατρού-Λογοτέχνη
Σταμάτη Βασίλαρου, άνετα διαπιστώνει κανείς ότι ο συγγραφέας αποτύπωσε στο
χαρτί, με μια υπερβατική, θα έλεγα, λογοτεχνική δεινότητα, βιωματικές
εμπειρίες του, από τα μαθητικά του χρόνια που έζησε στο Κάιρο, και σε όλη την
μετέπειτα πορεία της ζωής του στο μακρύ Οδοιπορικό της Γνώσης, μέχρι και της οικοδόμησης της προσωπικότητας του
διακεκριμένου Χειρουργού, με τις πολλές διακρίσεις και την πλούσια και πολύτιμη
προσφορά του στην Επιστήμη και στην Κοινωνία.
Όπως στον Ποιητικό λόγο του, έτσι και στα Αφηγήματα του, ο
Σταμάτης Βασίλαρος, με τη στοχαστική του διάθεση, τον διαλογισμό του,
αποτελέσματα προφανώς βιωματικής και συναισθηματικής φόρτισης, προβάλλει τον
«Άνθρωπο» που κυριαρχεί σχεδόν σε όλη τη γραφή του, ως κύριο θεματικό στοιχείο
….»
6/11/2012
«...Έντονα βιωματικά και θερμά
συναισθηματικά τα αφηγήματα που περιλαμβάνονται αποκαλύπτουν ένα ήθος και ύφος
που είναι ότι ακριβώς λείπει στον καιρό μας. Βαθιά ανθρώπινα, πραγματική
παρηγορία ψυχών και σωμάτων, όπως πολύ ωραία λέτε, μπορούν, κρίνω, να σταθούν
ως ανάχωμα στην καθημερινή χυδαιότητα που ζούμε... »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου